Mezmurlar 4

4. Mezmur: Tanrı Bizi Rahatlatır

4:1   Davut Rab’bin huzuruna girerken, O’na adil Tanrım diye hitap eder. Bu hitap Davut’un, adalet Tanrısı’na içtenlikle güvenilebileceği düşüncesini ifade eder. İnsanlar Davut’u lekeleyebilir ve toplum dışına itebilirlerdi, ama Tanrı gerçekleri bilmekteydi ve sonunda adaleti sağlayacaktı!

Davut şunu ekler: “Ferahlat beni sıkıntıya düştüğümde.” Bir çeviride bu ayet şöyle geçer: “Baskılarda beni rahata kavuşturdun.” Baskının, nesnenin hacmini azalttığını düşünürüz, ama Tanrı baskıyı insanın ruhsal olarak gelişmesi için kullanır! Refahın bize sağladıkları azdır, ama sıkıntılar imanda büyüme ve olgunlaşmayı sağlar. Spurgeon bir kez şöyle demişti:

Korkarım, rahat zamanlarımdaki mutlu saatlerimde aldığım lütuf bana fazla yarar sağlamaz. Ama üzüntü, acı ve yas zamanlarımda elde ettiğim lütfun büyüklüğü hesaplanamaz. İki ateş arasında kaldığım o çok zor durumlara ne kadar da çok şey borçluyum! ¹

Tanrı’nın geçmişte, yine baskı altındayken dualarını nasıl yanıtladığını hatırlayan Davut, Tanrı’dan tekrar kendisini işitmesini ister.

4:2,3   2-5. ayetlerden, Davut’un ricasının o anda ne kadar gerekli olduğu sonucu çıkartılabilir. Bu kişiler tarafından kendisine iftira atılıyor, temelsiz suçlama ve yalanlarla saldırılıyordu.

Davut onlara, kendisine karşı duydukları bu öfkenin daha ne kadar süreceğini sorar. Sonra onlara çabalarının boş olduğunu hatırlatır, çünkü Tanrı ondan yanadır: “Rab sadık kulunu kendine ayırmıştır.” Rab’be güvenenler, “O’nun gözbebeğidirler” (Zek.2:8). Adları Tanrı’nın avuçlarına kazınmıştır (Yşa.49:16). Seslendiklerinde onları duyar ve yardımlarına koşar. Davut, Pavlus’un, Romalılar 8:31’deki ifadesine güvenmektedir: “Tanrı bizden yanaysa, kim bize karşı olabilir?”

4:4   Davut’un düşmanları tutkularını dizginlemeliydiler. Eğer öfkelenmeleri gerekiyorsa, bu haklı bir nedene dayanmalıydı. Efesliler 4:26’da, “Öfkelenin, ama günah işlemeyin” cümlesi bu ayetlerden alıntı yapılmıştır. Ama burada hitap edilen imanlılardır. Kendilerine, kendileri için değil, Tanrı’nın davası için öfkelenmenin doğru olduğu hatırlatılır. Mezmur dörtteki bu sözcükler elbette, taşkın öfkelerinin eyleme dönüşmemesi için uyarılan kötülere söylenmiştir. Yataklarında uyanıkken, yüreklerini araştırmalı ve Tanrı’ya karşı savaşmanın ne kadar akılsızca bir davranış olduğunu düşünmelidirler. Bu gibi doğru düşünceler, iftiralarına son vermelerini sağlayacaktır.

4:5   Davut doğruluğu, Rab’be iman ile birleştirmeleri için kötülere öğüt verir. “Doğruluk, sununuz olsun” (Gelineau). Ama bu, ancak Rab’be güvenenlerin yapabileceği bir şeydir.

4:6   Birçok kişi refah ve mutluluğu özler, sürekli iyi şeyler görmek ister. Ancak sorun, bereketi Bereketleyici olmaksızın, iyiyi Tanrı olmaksızın istemelerinden kaynaklanır. Mesih’le dolu bir yaşamın sağladığı yararların peşinde olmalarına rağmen, bu yararları sağlayanı arzulamazlar.

Davut, onların aksine bütün iyiliğin kaynağı Olan’a şu sözlerle yaklaşır: “Ya Rab, yüzünün ışığıyla bizi aydınlat.”

4:7   Davut’un Rab’de duyduğu sevinç, tanrısızların bol tahıl ve yeni şaraptan aldığı sevinçten fazladır. Knox şöyle demiştir: “Yüreğime koyduğun sevinç, zengin tahıl hasadı ve şarabın verdiği sevinçten büyüktür.”

4:8   Rab’bin her şeye gücü yettiğinden emin olan mezmur yazarının yüreği huzur dolar. Kendisini güvenlik içinde tutanın yalnızca Rab olduğunu bilerek esenlik içinde yatıp uyuyabilir. Yalnızca birkaç kısa ayetin eklenmesiyle duanın ne kadar büyük bir değişikliğe uğradığını görüyor musunuz?